Alleen de hond kon hier niet wennen

Aan de muur hangt een schilderij van een Nederlandse molen bij een ondergaande zon. Het lijkt op een onbekend werk van een Hollandse meester, maar het is gesigneerd door Liubov Tsehelnyk (61) uit Oekraïne. Samen met haar man Valeri (62) en dochter Aleksandra (33) woont ze tijdelijk in een appartement in Soest.

Een maand na de inval van de Russen vluchtte de familie uit Charkov, dat voortdurend bestookt werd met raketten. Hun oudste dochter was met haar gezin al in Nederland en hielp met het vinden van een huis. ‘Zij is vertaler Engels en Frans, dus zij kan makkelijker communiceren met de mensen hier. Wij zijn aangewezen op Google Translate.’ Valeri en Liubov zijn er bedreven in. Allebei hebben ze een telefoon in hun hand met de vertaalapp geopend. Dochter Aleksandra (33) spreekt een beetje Engels en vult aan waar nodig.

Mystiek toeval
Ze vonden zelfstandige woonruimte aan de Wilgenblik. In afwachting van de verkoop mocht het gezin er voorlopig wonen van de eigenaar. Later bleek dat die eigenaar dezelfde geboortedatum had als Valeri en dat diens vrouw op dezelfde dag jarig is als Liubov. “Een mystiek toeval, het leek wel voorbestemd,” zegt Valeri lachend.

Inmiddels is het huis aan de Wilgenblik verkocht. Sinds half maart heeft de familie, via de gemeente Soest, andere woonruimte gekregen aan de Torenstraat. Een locatie die wordt gebruikt voor de Gemeentelijke Opvang van Oekraïense vluchtelingen.

Berusting
De eerste zes maanden sliepen ze nauwelijks, omdat ze voortdurend bezig waren met de oorlog. Het omslagpunt kwam in september, toen ze even terugkeerden naar Charkov. Normaal leven bleek daar onmogelijk. De halve stad was verwoest door de dagelijkse beschietingen en veel mensen waren vertrokken. “Toen kwam er meer berusting”. Alleen de hond, een prachtige Duitse herder, bleef achter bij vrienden. “Hij was ongelukkig in Nederland, omdat hij de hele dag binnen moest blijven. Zodra het kan, gaan we terug naar huis en halen we hem op”.

Tegenwoordig hebben ze meer oog voor hun leven in Nederland. Ze vinden het een mooi, goed georganiseerd land met vriendelijke mensen. Sommige dingen zouden ze graag mee terug willen nemen naar Oekraïne. Fietspaden bijvoorbeeld. “We hadden veertig jaar niet gefietst, maar hier hebben we fietsen gekocht en daar maken we volop gebruik van”.

Ze hebben geen idee hoe lang ze nog in Soest zijn. ”We kunnen alleen maar hopen dat de oorlog snel voorbij is. De Russen dachten dat ze met bloemen zouden worden verwelkomd, zoals de Duitsers in 1938 in Oostenrijk. Maar in plaats van bloemen kregen ze kogels”. Valeri zegt het met een instemmende glimlach.

Wilt u meer weten? Lees dan de (tweetalige) nieuwsbrief voor Oekraïners in Soest op de website van de gemeente: https://www.soe…ainers-in-soest