Paula van den Berg (vrijwilliger bij SWOS in Soesterberg):
“Herdenken, ook nu. Maar hoe?”
Ieder jaar op 4 mei herdenken we de doden; de mannen, vrouwen en kinderen die zijn gevallen tijdens de tweede wereldoorlog. Maar is dat nu, met alle maatregelen, nog wel mogelijk?
We hoeven ons niet tegen te houden om op 4 mei het monument ‘Om de vrijheid’ aan de Kampweg in Soesterberg te bezoeken. Om daar even stil te staan bij de gevallenen uit de tweede wereldoorlog. De 33 bomen die ons herinneren aan de ‘33 van Soesterberg’ houden zich aan de anderhalve meter afstand regel. Voor ons is dat lastiger. Helaas is er dit jaar geen plechtigheid bij het monument, een kale boel eigenlijk. Wat blijft er dan nog van het herdenken over, behalve een reportage op de televisie?
Maar als niet alles mogelijk is, hoe kunnen we dan toch blijven herdenken, stil staan bij al die doden, niet alleen in de tweede wereldoorlog, maar in alle oorlogen, ook nu nog? We zien het iedere dag wel langskomen in de media, rauw en gruwelijk. Dat mogen we nooit, maar dan ook nooit, gewoon gaan vinden.
Een paar woorden uit een bewaard gebleven brief uit de tweede wereldoorlog, van een ter dood veroordeelde man aan zijn vrouw: ‘Heden moet ik u het droevige nieuws mededelen, dat wij hedenmorgen om 8 uur worden doodgeschoten.’ Wat moet je je daarbij voorstellen? Verschrikkelijk om zoiets te moeten schrijven en nog erger om zo’n bericht te moeten ontvangen. Een man, echtgenoot en vader van twee kinderen, die met zijn laatste woorden zijn gezin steun en troost probeert te geven. En dan was deze man nog in de gelegenheid om een afscheidsbrief te schrijven, maar vele nabestaanden moesten het doen met een simpele mededeling of zelfs jaren in onzekerheid blijven over het lot van een geliefde.
Daarbij moeten we blijven stilstaan, thuis of bij een plaatselijk monument, altijd.
Op dinsdag 4 mei heeft u de hele dag de gelegenheid om bloemen te leggen bij het monument, om op die manier toch even stil te staan bij wat er nooit, echt nooit, meer mag gebeuren.
